Zielscontact met kinderen

-English below-

Zielscontact met kinderen

Hoe ben ik zo op dat pad gekomen, van contact met overleden mensen naar zielscontacten met levende kinderen?

Het was zelf niet eerder bij mij opgekomen om dat überhaupt te bedenken. Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad en daarom ben ik nooit zo bezig met kinderen. Tot iemand in mij zag dat ik dit wel kon!

Het was een aanvraag van een mooie vrouw die ik al langer ken. Een vrouw die zich inzet voor honden, het redden van honden in Spanje, opvoeden, uitlaatservice, haar leven draait om honden en haar kinderen.

Ze deed bij mij een aanvraag voor een zielscontact met een hond en vroeg daarnaast meteen ook of ik met kinderen communiceer. Ik ging eigenlijk meteen ervan uit dat het een contact moest worden met haar zoon die autisme heeft, maar niets was minder waar. Haar zoon, daar kan ze mee lezen en schrijven, maar haar dochter, die geen autisme heeft, niet.
Deze zag ik even niet aankomen.

Ik ging even rondvragen, hoe je dat het beste kunt doen en wat ik niet wist, is dat dit het beste kan als een kind slaapt. Dan zijn ze rustiger en kun je een zuiverder contact krijgen.

Met de moeder afgesproken hoe laat zij ongeveer slaapt en mezelf mentaal voorbereid. Ik vond het heel spannend en stelde het daarom uit, maar ik had haar wel een termijn gegeven, dus daarbinnen kon ik bewegen.

En toen was het zover. ’s avonds laat ging ik ervoor zitten. Foto erbij en zelf al bijna klaar om naar bed te gaan. En ik begon te schrijven. Er kwam een prachtig gesprek en voor mij voelde het als heel zuiver en waar. Daarna kon ik het verslag naar de moeder sturen en was het wachten. Het voelt dan alsof de jury zich buigt over jouw verslag en jij zit te wachten hoe de jury dit beoordeeld. Super spannend. Wordt het herkend, kan ze er wat mee, zit ik het niet te verzinnen? Al deze onzekerheden kwamen boven.

En toen kwam dat berichtje! Alles werd herkend, moeder kreeg duidelijkheid en heeft er zelfs voor gezorgd dat ze verder naar elkaar toe zijn gegroeid. Ze elkaar begrijpen en de band sterker is. Doordat het meisje zich kon uitspreken, puur en eerlijk, is er ook rust gekomen. Hoe mooi is dat!

In liefde,

Priscilla

Soul Connection with Children

How did I end up on this path, from connecting with deceased people to making soul connections with living children?

It had never even occurred to me to think about this. I never had a desire for children myself, so I was never really focused on them. Until someone saw in me that I could actually do this!

It all started with a request from a wonderful woman I had known for quite some time. A woman devoted to dogs—rescuing dogs in Spain, training them, running a dog-walking service—her life revolves around dogs and her children.

She initially reached out to me for a soul connection with a dog and, at the same time, asked if I could also communicate with children. I immediately assumed she was referring to her son with autism, but I was completely wrong. She could connect with her son effortlessly, but with her daughter—who does not have autism—she struggled. I didn’t see that coming.

I asked around about the best way to approach this, and I learned something I hadn’t known before: the best time to connect with a child is while they’re sleeping. In that state, they are calmer, allowing for a purer connection.

The mother and I agreed on a time when her daughter would likely be asleep, and I mentally prepared myself. I found it quite nerve-wracking and kept postponing it, but I had given her a timeframe, so I had to follow through within that period.

Then the moment arrived. Late in the evening, I sat down, with a photo beside me, already nearly ready for bed. I started writing. A beautiful conversation unfolded, and it felt so pure and true to me. Afterward, I sent the report to the mother and waited. It felt like a jury was reviewing my work, and I anxiously awaited their verdict. Would she recognize what I wrote? Would it be meaningful to her? Was I just making this up? All these doubts surfaced.

And then, the message came! Everything was recognized. The mother gained clarity, and it even helped bring them closer together. They understood each other better, and their bond grew stronger. Because the girl was able to express herself—purely and honestly—peace was restored.

How beautiful is that!

With love,

Priscilla