De boot vertrekt, de overtocht duurt zon 45 minuten, het is een hobbelig ritje, maar het uitzicht is prachtig. Het uitzicht vanaf de boot is super mooi over het eiland dat we aan het naderen zijn. Zodra we aankomen gaat er luide muziek aan en is het feest begonnen.
Als ik de kade oploop staat er al iemand mijn naam te roepen en naar mij te zwaaien. Dat was dus de reden dat, wat ik eerder schreef, er foto’s van je worden gemaakt. Zo weet dus iedereen hoe je eruit ziet en maakt alles een stuk makkelijker.
De chauffeur laat ons wachten, want we gaan met een groepje van in totaal 5 op pad. 2 meiden uit China, waarvan er 1 engels spreekt en verteld dat ze een stewardess is. De ander spreekt geen engels en voor haar wordt alles vertaald. Het andere stel komt uit Melbourne, zo kom ik later achter. Een woest aantrekkelijke man, not, en zijn ingevlogen vrouw vanuit Thailand. ‘I got her from Thailand’ zoals hij zelf zegt.
Als we onze weg vervolgen, achter de chauffeur aan, zien we overal afval liggen. Het is een grote vuilnisbelt en niemand lijkt het iets te schelen. Behalve de vrouw uit Thailand en ik beginnen er een gesprek over. Hoe bizar het is dat men zo met hun eiland omgaat. We stappen in en de chauffeur geeft aan dat we hem Anton mogen noemen. Ik betwijfel of dat zijn echte naam is. Anton zegt dat hij bijna geen engels spreekt. We krijgen dus geen informatie over het eiland, helaas.
De eerste stop die we moeten maken in bij een ATM, de stewardess heeft geen geld bij zich. Dat is toch vreemd als je de hele wereld over reist en geen geld bij je hebt. Maar goed, alles kan. In een lange regenjas is ze gekleed en draagt een pet. Als we verder rijden zie ik een grote ijsjeswinkel. Een zilveren caravan omgetoverd tot een plek waar je ijsjes kan kopen genaamd: Sugardaddy. Love it!
De weg is hobbelig waardoor het lang duurt om ergens te komen. We gaan in een colonne van meerdere busjes, en Anton zegt dat we 4 stops gaan maken, dat is het enige dat we gaan redden vandaag. Aangezien ik, en de rest van het busje een tour van 1 dag hebben geboekt, meerdere mensen plakken er een overnachting aan vast, maar dat ga ik niet redden qua tijd, want morgen vlieg ik weer verder.
De eerste stop is bij een prachtig uitzichtpunt. Het is vanaf de parkeerplaats een stukje lopen langs marktkraampjes, restaurantjes en zelfs wat achtbaan stoelen. Wat doen die hier nou? Je weet wel, die stoelen die worden gebruikt in achtbanen waarmee je over de kop kan. Vreemd, maar er staan hier 4 uit het niets. We vervolgen de weg en het is heet! Bloody hot today! Ook hier zijn ineens allemaal aapjes te vinden. Wat een gezelligheid. Dezelfde aapjes als van Monkeyforrest. Ook hier lopen ze vrij rond en hebben de tijd van hun leven.
We komen bij de rand en het uitzicht is werkelijk fenomenaal! Prachtige zee, azuurblauw, je zou er bijna een duik in nemen. Helaas is het daar te hoog voor en hebben we niet genoeg tijd om helemaal naar beneden te lopen. Nu ben ik ook niet zo’n berggeit en maar goed ook, want je zou dat hele eind weer naar boven moeten lopen. Anton vraag of hij foto’s zal maken van mij en ik geef hem mijn telefoon. Vreemd, hij maakt ook foto’s van mij met zijn eigen telefoon. Maar dan zie ik dat hij het bij meerdere doet en maakt zelfs filmpjes. Ben benieuwd hoe dat eruit komt te zien!
We lopen terug en onderweg nemen we nog wat te drinken mee. Op naar de volgende locatie.
We rijden een flink eind, het schiet niet erg op met de slechte wegen. Ik en het Australische echtpaar hebben leuke gesprekken in de auto en de tijd vliegt voorbij, we komen dichterbij onze volgende bestemming als de weg nog slechter wordt en we volledig door elkaar geschud worden. Het is maar goed dat ik niet wagenziek ben, maar ik had het niet vreemd gevonden met deze wegen.
Ik voel me nu net een cocktail: shaken not stirred.
Vanaf de parkeerplaats is het een stukje lopen naar weer een prachtig uitzicht. Dit keer een natuurlijke brug. Het strand daaronder is werkelijk prachtig, maar ook dit maal geen tijd om naar het strand te gaan, alleen wat fotos en filmpjes maken en weer door. Het voelt als een of andere Instagram tour. Highlights, fotos maken en weer door. Dezelfde weg moeten we weer terug en ook dit keer weer een volledige cocktail, maar goed nieuws! We gaan nu lekker lunchen en dan door naar onze laatste bestemming waar we zwemmen, zonnen en uitrusten.
Ik heb van te voren doorgegeven aan de touroperator dat ik vegetarisch eet. Ik hoop maar dat het goed is doorgekomen.
Er staan wat buffetbakken met eten. Er is wat groente en een bak met noodles. De rest zit vol met vlees en vis en de vliegen gaan er gretig op los! Gelukkig heb je minder kans op voedselvergiftiging als je geen vlees of vis eet. Maar naast me hoor ik meiden praten over: Bali Belly. Iets wat veel schijnt voor te komen, maar ik nog niet heb gehad. Het komt voornamelijk door water drinken wat niet gezond is en door eten. De noodles smaken overigens heerlijk en ik neem mezelf voor dat ik gewoon gezond blijf. Het zou toch wat zijn als je nu ziek wordt, op een eiland, met nog een flinke rit en dagprogramma te gaan. Mij niet gezien! Eigelijk moet ik naar het toilet, maar ik heb net mensen horen zeggen dat het alleen een gat in de grond is. Ik probeer het nog wel even op te houden.
We vervolgen onze rit en Anton blijkt een groot fan van Bruno Mars. We hebben de hele cd inmiddels al meermaals gehoord, het geeft nu een leuk aandenken mocht ik een van zijn liedjes nog een keer op de radio horen als ik weer terug ben in Nederland.
Onze laatste stop is op een heerlijk strand, Coconut beach. We hebben hier 2 uur, voordat we terug moeten naar de boot. Het is hier heerlijk ontspannen. Bloedheet en het water vind ik behoorlijk koud, maar hoe lekker is het om heerlijk af te koelen. Ons Chinese koppel is inmiddels al 1,5 uur foto’s maken als ze dan eindelijk klaar zijn. Het zijn vast influencers of ambiëren een dergelijke carrière. Ons eiland avontuur zit er helaas op. Het was een leuke dag, veel gezien, leuke mensen ontmoet en mijn nieuwe vriend Anton stuurt ons allemaal alle foto’s en filmpjes toe. Het is even wachten tot ik weer terug ben in het hotel en wifi heb, als ik alles op mijn gemak kan ontvangen en bekijken.
Het is even wachten tot de boot vertrekt. We krijgen weer allemaal een gekleurde hanger om gehangen die we voor het instappen moeten inleveren. Je wil toch wel bij de juiste haven aankomen. Ondanks dat het erg rommelig lijkt is het aardig georganiseerd en loopt alles inderdaad voorspoedig. De overtocht is flink wat wilder dan de heenreis, dat maakt het extra leuk. Aangekomen bij de haven van Sanur staat de chauffeur alweer op mij te wachten. Het is nog even wachten op een aantal anderen tot de auto gevuld is en we onze rit terug naar Ubud kunnen vervolgen.
Ik hoop dat ik de eerste ben die wordt afgezet, want ik begin behoorlijk honger te krijgen en ik kijk er naar uit weer naar mijn favoriete restaurantje Zest te gaan. Een fantastisch restaurant. Vegetarisch met iedere keer een live optreden, een serene sfeer, waar je, voordat je het restaurant betreed, wordt verzocht je schoenen uit te doen. Het eten is van echt goede kwaliteit, ook de drankjes zijn best uniek en de prijzen liggen lager dan in Nederland.
Ik herken de straat waar we in rijden (het Universum is weer in lijn met mijn wensen!) en vraag aan de chauffeur of hij mij voor het restaurant wil afzetten. Dan maar nog in mijn strandoutfit, het maakt toch niemand wat uit. Met een lichaam vol met zand neem ik plaats en geniet ik van mijn maaltijd, een heerlijke mushroom koffie en live muziek. Ik val bijna in slaap. Snel terug naar het hotel en lekker slapen.
De volgende ochtend kan ik nog lekker ontbijten, ik heb de Grab, soort van Uber, besteld voor 10:45, dat gaat makkelijk. Koffer is gepakt, heerlijk ontbeten in de zon en nog even snel voor een ijskoffie naar mijn favo koffietentje. Als ik daar mijn bestelling plaats om 10:26 zie ik dat de Grab al om de hoek is. Wat zijn die mensen toch ongelofelijk vroeg hier. Ik bestel mijn koffie en loop terug naar de receptie. Gelukkig heb ik al betaald en uitgecheckt, want ik kan meteen instappen. Afscheid is niet leuk, de meiden hier zijn echt oprecht lief. Ze helpen mij met mijn bagage en de aardige chauffeur maakt zich klaar om te vertrekken. Ik vraag hem hoe lang het ongeveer gaat duren en hij vermoed 1,5 uur. Gelukkig heb ik genoeg tijd uitgetrokken om naar de luchthaven te komen. Want ondanks dat ik met mijn hotel maar 23 kilometer vanaf de luchthaven ben, kan het zo maar 1,5 uur duren. Na 45 minuten lijkt de chauffeur te rijden naar een winkel. En inderdaad! Hij geeft aan dat hij er even uit moet en binnen 5 minuten terug is. Het kan hier allemaal. Hij is snel weer terug en stopte voor wat eten en een ijskoffie. Zo lief, hij heeft voor mij ook een ijskoffie meegenomen, maar ik bedank hem vriendelijk. Ik heb net op. Wat zijn de mensen hier toch oprecht vriendelijk en gastvrij!
Het verkeer is echt chaos, maar alles gaat goed. Ook alles gaat mee op de motor: dieren, surfboard, vracht en meerdere mensen. Hoe het zit met de helm is mij onduidelijk. Het lijkt niet echt dat hier regels voor zijn. Sommige rijden zonder helm, andere waarvan alleen de chauffeur een helm draagt en de rest van mensen niet, of dragen hem los. Langs de weg zie ik honderden beeldenmakerijen, ik zie zelfs hoe ze het maken. Met de hand! Het is allemaal handenwerk en het lijkt op een steen / beton-achtig mengsel dat ze gebruiken. Ze hebben wel allemaal dezelfde licht grijze kleur.
Het verkeer gaat trager rijden en ik hoor allemaal muziek. Waar komt dat toch vandaan? We rijden nu stapvoets en ik zie mensen in traditionele klederdracht. We worden geleid naar een baan en in de verte zie ik een optocht. Ik vraag aan de chauffeur wat het is en hij geeft aan dat het een ceremonie voor de doden is. Maak dat even mooi mee!
Ik kom een kwartier later aan op de luchthaven, maar ik weet dat ik nog genoeg tijd heb. Ik betaal de chauffeur en loop naar vertrek. Eindelijk is het zover, over een paar uur ben ik weer bij mijn familie in Perth!
