De nacht verliep niet zoals gepland, werd weer om 04:00 uur wakker en niet meer geslapen. Meditaties gedaan, docu’s gekeken en om 06:30 er maar uit. De chauffeur zal er om 07:00 uur zijn om mij te brengen naar de boot in Sanur. Om 06:40 krijg ik een appje: dit is je chauffeur, ik ben er al.
Dat is vroeg! Ik schrijf hem dat ik er zo aankom. Hij antwoord met: Fast! We moeten nog iemand ophalen ver weg. En stuurt daarna nog 2 appjes met: Hallo!
Ja, Hallo! Jij bent zo vroeg. Ik besluit maar wat op te schieten en hij oogt ontzettend gestresst (hadden ze dan toch beter moeten afstemmen bij de organisatie). Maar goed. De man moet van mij een foto maken en sturen naar kantoor zodat ze daar weten dat ik daadwerkelijk ben opgehaald. Apart, maar zo, kom ik later achter, wel een handig en veilig systeem.
In de auto zit al een andere meid, ze reist ook alleen en komt oorspronkelijk uit Chille, maar, zo verteld ze, nu recent uit Perth, waar ze een jaar heeft gewoond. What are the odds?!
We moeten nu een stuk verder rijden, behoorlijk uit de richting om, zo blijkt, 2 jongens op te halen. De mannen komen uit Oman en ik reageer vrij enthousiast, wat het idee wekt voor hun dat ik er al ben geweest. Ze moeten lachen als ik zeg dat dat niet zo is, maar door de foto’s en filmpjes die ik erover heb gezien, wel een beeld heb van hoe mooi het land is.
We delen allemaal wat verhalen en als ik vertel dat ik onderweg naar Perth ben voor familie, verteld hij dat het heel bijzonder is. Hij zegt: jouw familie is zo dankbaar dat je komt. Jij maakt die hele reis, tijd en kosten om hun te zien. Voor jou is het misschien niet zo belangrijk, maar voor je familie daar is het echt heel bijzonder wat je doet. Dat gaf me inderdaad een andere kijk op mijn reis. En gaf me een heel goed gevoel. Wat een bijzondere kijk heeft deze man mij zojuist daarop gegeven.
De chauffeur verteld ons dat de boot om 08:15 uur vertrekt. Hij haast zich en rijdt als een bezetene, althans vind ik.
Bali ontwaakt en is om 7 uur al druk, kinderen die naar school worden gebracht in mooie outfits. Allemaal uniformen, ik merk dat de scholen hier een stuk vroeger beginnen dan in Nederland. De lucht is mooi blauw, zonder wolken en er zijn al veel winkeltjes open. Onderweg hebben we leuke gesprekken over de landen waar we wonen en wat iedereen al heeft gedaan op het eiland.
Onderweg zie ik overal honden langs de kant van de weg, poezen een stuk minder, ze blijven rustig liggen. Het verkeer raast langs ze heen en het lijkt ook nog allemaal goed te gaan. Rakelings zoeft het verkeer voorbij. De meeste honden hebben halsband, maar lopen vrij rond. Ze zijn vrij, niet zoals mijn hond in Nederland. Opgesloten in een huis, maar wel veel liefde dat ze ontvangt. Het is moeilijk te vergelijken misschien. Ons leven in Nederland speelt zich voornamelijk binnen af. Hier buiten. De honden in Nederland hebben het goed op hun manier. In Bali krabben ze de hele dag, omdat ze onder de vlooien zitten. De mensen daarentegen zijn ook niet echt fris en hygiënisch. De uitstoot en smog van al het verkeer maakt het ook niet echt gezond. De wegen zijn nu wat rustiger, dat maakt het aangenamer om hier te zijn. Ze rijden allemaal wel hard, misschien wel roekeloos. Maar ik laat het los en heb vertrouwen in de chauffeur en de andere mensen in het verkeer. Zij rijden zo al hun hele leven.
Ondertussen kijken we op de klok, de tijd dringt en het verkeer staat ineens muurvast. We kijken elkaar aan, we weten dat de boot om 08:15 uur vertrekt. Gaan we dat wel redden?
De chauffeur zegt van wel, ondanks dat het nu compleet stilstaat. Overal om ons heen, muurvast verkeer. Uiteindelijk zijn we er! Hij loopt gehaast met ons naar een verzamelplek, zo blijkt. Er zijn wat winkeltjes, cafeetjes en een heel hoop mensen.
Er is een kantoortje en daarachter een grote verzamelplaats. Ik tel denk ik wel 200 mensen. Iedereen is klaar om naar een van de eilanden te gaan. Ik bestel een lekkere bananen shake en een chocolade croissant, want ik heb nog niet echt kunnen ontbijten vandaag. Wat een drukte hier, maar wel goed georganiseerd, zo lijkt het.
We krijgen allemaal een keykoord toegewezen met een bepaalde kleur. De roze is voor ons, en voor velen! De mannen uit Oman vragen om een andere kleur, haha, maar dat is uiteraard niet mogelijk, tenzij je op een andere boot wil.
Het is zover we mogen nu eindelijk naar de boot toe, op kleur word je opgeroepen naar de vertrekhal te lopen. Het gebouw heeft de vorm van een draak. De hallen zelf niet. Maar de voor- en achterkant hebben een grote drakenkop en een grote staart allemaal in goudkleur. De boten liggen al te wachten, het avontuur gaat beginnen!
